Na een lange en zware strijd met borstkanker besloot mijn zus, van 3 jaar ouder, om een genetisch onderzoek te laten doen. Sommige vrouwen dragen een genetisch gen waarbij er een 60 tot 87% grotere kans is op borstkanker. De test was negatief, tot grote opluchting van de rest van de familie. Het idee bleef bij haar spoken, dus vroeg ze aan mijn moeder om ook de test te laten doen. Helaas testte mijn moeder positief en daar gingen alarmbellen bij rinkelen. Mijn zus deed voor de tweede keer de test om zeker te zijn en tot haar schrik was ook haar test dit keer positief. 

Na haar tweede test werd iedereen een stuk ongeruster en ook ik werd erg nerveus. Er werd voor mij een test aangevraagd en een lange tijd later kreeg ik de uitslag. In april 2022 werd er een telefonische afspraak ingepland om de uitslag te bespreken. Die dag had ik afgesproken met twee hele goeie vriendinnen. Ook mijn test bleek positief te zijn en ik zakte door de grond... De rest van het gesprek bespraken we wat het allemaal inhield en wat de mogelijkheden zouden zijn. Ondanks het uitvoerige gesprek herinner ik me nog maar weinig van die dag. Ik was overstuur, geschrokken en ik wist niet meer waar ik was of wat ik moest doen. Het was een van de heftigste dagen in mijn leven, dit omdat ik wist dat ik het nooit zou kunnen doen wat mijn zus heeft gedaan. Wat zij heeft moeten doorstaan was zwaar en afschuwelijk, ik zou dat nooit kunnen.

In de maanden daarna heb ik enorm veel afspraken gehad en waren we, de mensen van het ziekenhuis en ik, druk bezig met afspraken, controles en besprekingen. Na een tijdje maakte ik de keuze om een preventieve operatie te ondergaan. Hier zijn veel variaties in en ik koos ervoor om te gaan voor een dubbele DIEP-flap operatie. Bij de DIEP-flapmethode (DIEP is een afkorting van Deep Inferior Epigastric Perforator) worden huid- en vetweefsel van de buik gebruikt om de borst te reconstrueren na of tijdens een borstverwijderingsoperatie. De weg daar naartoe was zwaar en moeilijk. Op dat moment had ik flink overgewicht en bezocht ik regelmatig een diëtiste om af te vallen. Maar na alles wat ik had geleerd in die afgelopen maanden besloot ik een grotere stap te ondernemen. Mijn plastisch chirurg vertelde mij dat als ik die operatie wilde ondergaan, dan moest ik eerst heel veel afvallen. De DIEP-flapmethode is een intense operatie dat veel risico's met zich meebrengt, daarvoor mag je strikt niet meer wegen dan 90 kilo. Dus na veel gesprekken met onder anderen mijn huisarts en diëtiste besloot ik eerst een maagverkleining te ondergaan. 

Een paar maanden later was het zover, ik kreeg een Gastric Bypass en het eerste deel van mijn reis begon. Al snel viel ik tientallen kilo's af en het grote moment kwam in zicht. In mei 2023 belde ik mijn plastisch chirurg op om hem te vertellen dat ik spoedig de 90 kilo zou bereiken. Laat de volgende operatie maar komen! Maar de wachtlijst was lang en de operatie vergde veel tijd en mankracht. Wederom moest ik een aantal maanden wachten en zomaar opeens was er een datum bekend. Vrijdag 8 december 2023, kreeg ik een operatie ter voorbereiding. Woensdag 13 december was de volgende, de reconstructie. Dit was een zeer zware operatie. Het zou oorspronkelijk 10 uur duren maar wegens complicaties duurde deze 12 uur lang, van 8 uur 's morgens tot 8 uur 's avonds. Pas laat die avond was ik weer helder genoeg om mij bewust te zijn van de omgeving. 'S nachts, terwijl ik bij lag te komen in een kamer op de intensive care afdeling met meerdere drains in mijn lichaam, kwam de volgende complicatie. Een van mijn borsten was in snel tempo opgezwollen. De hele nacht hebben zowel de verpleging als de dokters en chirurgen alles geprobeerd om het te verhelpen, maar helaas was er niets dat hielp. Ze hadden het gemasseerd, er druk op gebracht om het vocht te laten stromen, hechtingen losgemaakt om de druk weer te verlichten en nog veel meer waar ik mij niet meer bewust van ben. De volgende ochtend, om 7 uur, kwam een van mijn plastisch chirurgen mij vertellen dat ik met spoed geopereerd moest worden aan de borst. 3 uur later werd ik weer wakker in dezelfde kamer op de intensive care afdeling, en om 11 uur die ochtend wist ik eindelijk wat er aan de hand was. De chirurgen hadden aderen uit mijn buikwand gehaald om die vervolgens door de borsten te leiden voor een goede doorstroming van het bloed. Door een knik in de ader was de doorstroming geblokkeerd, wat ervoor zorgde dat het vocht niet goed weg kon stromen door de drains en het zich op hoopte in de borst. Deze hadden ze met spoed leeggehaald en er een tijdelijke prothese in gedaan. Dit met het doel om de borst eerst te laten herstellen en genezen en om in de tussentijd verdere mogelijkheden te bespreken. Maar het was nog niet voorbij. De volgende dag, op vrijdag, ging het ineens heel slecht met mij. Na een paar onderzoeken bleek dat ik een zwaar bloed tekort had en gevaarlijk lage waardes in mijn bloed. Ik kreeg twee grote zakken bloed toegediend, een paar zakjes kalium zodat mijn lichaam het bloed goed kon vervoeren en twee dagen lang, bijna ieder uur, een grote zak vocht wegens een groot vocht te kort. Uit mijn katheter bleek dat ik weinig vocht produceerde maar, ondertussen kwam er uit de meerdere drains juist heel veel vocht. Alles zat tegen en mijn lichaam had veel extra hulp nodig. Gelukkig duurde dit alles maar een paar dagen. Op zondag avond kon ik eindelijk weer iets eten en de dinsdag daarop mocht ik eindelijk naar huis. Dit deed mij ontzettend goed. Een bekende en vertrouwde omgeving, warm en comfortabel bij mijn ouders met mijn hondje. 

Na een week bij mijn ouders was ik weer helemaal mezelf. Ik at voor 3, ondanks mijn kleine maag, en werd elke dag sterker. Alle zwellingen namen met de tijd af en ik begon steeds meer het resultaat te zien. Ik vond het zowel een krachtig aanzicht als ontzettend schokkend. Ik voelde mij goed, wetende dat het maar tijdelijk zou zijn, maar ook vreselijk onzeker, omdat het nog een lange weg moet zijn. Dat eindresultaat waar ik naar toe werk is nog zo ver weg dat ik het niet eens kan zien. Het kan een paar maanden duren of twee jaar, dat is niet iets wat je met zekerheid kan zeggen. En in de tussentijd voel ik mij incompleet, beschadigd, geen vrouw. Tot nu toe was het elke keer zo dat als het ene eindelijk goed was, het ander tegen zou zitten. Is alles van boven mooi dan viel het bijvoorbeeld van achter weer tegen. Nu is mijn lichaam mooi slank, maar mijn borsten zijn nu oneven, misvormd. Dat wat mij echt vrouwelijk maakt, in mijn ogen en dat van vele anderen, is misvormd. Incompleet.

Patty, mijn lieve en getalenteerde vriendin, vroeg ik, of het haar leuk leek om aan het eind van alles een foto shoot te doen samen, na alle operaties en al het afvallen. Maar ze had een ander idee. Het leek haar mooi om ook in de tussentijdse fases shoots te doen, juist omdat alles dan nog niet perfect is. Ik was daar niet zo zeker van, maar ze stelde mij gerust. Zij zou mij laten zien dat ik wel mooi en vrouwelijk ben. Dat die littekens mij niet lelijk maken, maar mij juist kracht geven. En dat is gelukt. Tijdens de shoot liet ik alles gebeuren en luisterde ik naar haar instructies. Tussendoor zag ik een paar foto's en wat gaf dat een kick. Ik kon maar niet geloven dat ik die prachtige vrouw was. Zij heeft mij veel moed gegeven om dit alles door te zetten en niet in te gaan zitten over de kleine dingen. Dit, zoals veel andere dingen, is maar tijdelijk. Ik heb in de hand hoe dit afloopt, net zoals iedereen. En als ik er niet uitkom zoals ik dat in mijn hoofd heb dan is dat geen schande. Want mijn littekens vertellen mijn verhaal. Iedereen mag dat lezen.